“Sayısız Nimetlerin İçin Hesapsız Şükürler Rabbim”

Hiç bu kadar pes etmek zorunda hissetmemiştim kendimi. Sayfalar dolusu yazı yazıp da, o kağıtları dosyaya yerleştirirken, sırf dosya yaprakları birbirine yapışmış da açılmıyor diye pes etmek gibi bir şey bu benimki. Ya da sayfalar dolusu tez yazıp, önsöz yazarken beyaz bayrağı çekmek gibi. Her şeyi bırakıp, bütün kağıtları savurup ağlamak istiyorum sadece. Bu evi, Jack’in tüylerinden bembeyaz olmuş koltukları, asmak zorunda olduğum çamaşırları., girmek zorunda olduğum finalleri, çevirmek zorunda olduğum metinleri, kpds’yi, ales sonuçlarını…Tüm bunların dışında,  okuldan yorgun argın döndüğümde, ne yaptın da yoruldun diyecek kadar düşüncesizleşebilen insanları… Yazarken bile pes ediyorum.

Yok mudur halden anlayan bir dost diyorum ?  “Sayısız nimetlerin için hesapsız şükürler Rabbim.” diyor biri. Utanıyorum, susuyorum şükretmeyi bilmek istiyorum.